ยอดบุรุษ บุปผางาม

ยอดบุรุษบุปผางาม

หอนางโลมฮูเหยียนเฟย กลับมาเฟื่องฟูอีกครั้งเมื่อ "หยางหยาง" เข้ามาโดยบังเอิญ เสน่ห์เย้ายวนชวนให้ชายทั้งเมืองต้องศิโรราบ เเต่กลับมี "ความดำมืด" ซ่อนไว้เบื้องหลังรอยยิ้มตราตรึงใจที่ล่มชายได้ทั้งเมือง!

***********************************************

"ค่าตอบเเทนที่ทำให้ข้าวของข้าเสียหาย เจ้าจะต้องมาเป็น นางโลม ชดใช้หนี้ข้า! "

คำประกาศกร้าวของแม่นางตัวอวบเบื้องหน้าฟังดูช่างโหดร้าย...เเต่กับ 'หวัง อี้หยาง' นั้นดูท่าจะไม่เดือดร้อน เพราะเจ้าตัวต้องการเข้าไปยัง หอนางโลมฮูเหยียนเฟย อยู่ตั้งเเต่ต้นเพื่อสืบหาเบื้องหลังการค้าโสเภณีอันแสนโหดร้าย

สวรรค์ช่างเป็นใจยิ่ง ที่ทำให้ได้พบ 'จาง โบริม' หญิงสาวผู้ดูเเลความเรียบร้อยเเละเป็นนักสรรหา สินค้าชั้นเลิศ เพื่อเข้าไปสู่โคมเเดงที่ผ่านมือชายมาเเทบจะทั้งเมือง!

ด้วยผิวพรรณเเละใบหน้าที่งดงามราวกับงานศิลปะของ หวัง อี้หยาง ทำให้เเม่นางผู้นี้เข้าใจผิดเห็นว่าเป็น สตรีผู้เลอโฉม จนทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายเล็กๆ ที่เปลี่ยนให้ หวัง อี้หยาง เป็น 'หยางหยาง' หญิงงามสยบเมือง!

********************************************

บทนำ

"หญิงงามผู้แสนอาภัพ"

ตลาดฮูเหยียนวันนี้ยังคึกคักเช่นเดียวกับทุกวัน ริ้วธงประดับประดาตกเเต่งรับวันตรุษขึ้นปีใหม่ของเมืองชวนให้ตื่นตา ตื่นใจ หญิงสาวหลายตระกูลต่างได้รับอนุญาตให้ออกมาเที่ยวเล่นนอกรั้วบ้าน เพื่อเลือกสรรซื้อเครื่องประดับ เครื่องหอม เเละตัดชุดผ้าเเพรชั้นเลิศใหม่ เพื่อต้อนรับวันสำคัญของปี

เช่นเดียวกันกับ 'หญิงงามเมือง' หรือที่หลายที่คนต่างรู้จักกันในฐานะของหญิงผู้ขายศิลปะเเละเรือนร่าง อันเป้นหญิงชั้นสูงผู้มีค่าตัวเทียบกับผืนนานับสิบไร่ ซึ่งนานครั้งจะเผยโฉมอวดเสน่ห์นอกเขตโคมเเดงสถานบำรุงบำเรอบอดยุรุษที่ตนสังกัด เหล่าสาวงามมีตั้งเเต่รุ่นเเรกเเย้มไปจนถึงบานสะพรั่งเชื้อเชิญเหล่าบุรุศเพศ ได้พากันเฉิดฉายเป็นริ้วขบวนตามระเบียบเรียบร้อยไม่ได้เดินเตร็ดเตร่กันออกมาโดยเพียงลำพัง ทว่ามี 'เเม่เล้า' หญิงผู้กุมอำนาจของหอนางโลมสูงสุด ดูเเลความปลอดภัยจากปากเหยี่ยว ปากกา ไม่ห่าง

ร้านรวงตั้งละลานตา ทั้งผู้คนที่เดินอยู่ก็เยอะเสียจนชนไหล่กันไปมา ทว่าฝูงชนเหล่านั้นต้องหลีกทางให้เเก่ร่างอวบในชุดผ้าเเพรราคาสูงหลายตำลึง ใบหน้าจิ้มลิ้มขาวกระจ่างเชิดขึ้นเล็กน้อยเมื่อต้องเดินดำขบวนเหล่าสาวงามผู้อยู่ใต้อาณัติ เเละนัยน์ตากลมโตยังคอยสอดส่องถลึงใส่บุรุษหัวงูที่คอยช่วยโอกาสทำรุ่มร่าม ก่อนจะหยุดลงที่หน้าร้านเครื่องประดับชื่อดังของตลาด ผู้เป็นคู่ค้า คู่ขายกันมานาน

นิ้วขาวสวมไว้ด้วยเเหวนฝังอัญมณีสูงค่า พลันเลือกซื้อ เลือกจับอย่างนึกตามใจ เมื่อหญิงงามที่เดินตามหลังเห็นดังนั้นต่างก็เลือกจับพินิจความประณีตของเครื่องประดับน้ำดี บ้างก็เอามาลองสวมใส่เเล้วส่องกระจกเพื่อยลโฉมความงามว่าเพิ่มเป็นเท่าทวีหรือไม่

"พวกพี่ๆ เลือกซื้อกันได้เลยนะ เดี๋ยวอาแปะฮงลดราคาให้เหมือนเดิม" พูดพร้อมสร้างรอยยิ้มหวานส่งไปยังผู้เฒ่าเครายาวที่ยืนทำหน้าตาหนักใจอยู่ 

"อั๊ยหย๋าไม่ได้ๆ! ท่านโบริมยังต่อราคาของเก่งเหมือนเดิม ต่อจนร้านข้าจะเจ๊งเลี้ยวเนี๊ยะ! ข้าลดเเล้วลดอีกตั้งหลายครา ท่านยังไม่พอใจอีกหรือไร? เงินก็มีมากโขยังจะขี้เหนียวอยู่อีก" เจ้าของร้านเครื่องประดับเอ่ยความรู้สึกเชิงเอือมระอากับความตระหนี่ของหญิงสาวผู้มีเงินทองเหลือกินเหลือใช้ จากการเป็น 'เเม่เล้า' ในหอนางโลมฮูเหยียนเฟย

โบริม หรือ จาง โบริม เบะปากอย่างขัดใจ

"ถ้าข้ารวยนะข้าคงไม่ต้องเเบกหน้ามาขอท่านลดราคาอย่างนี้หรอก...หน่าอาแปะฮง ลดให้ข้าเถอะน้าาาานะ..." จางโบริมเอ่ยปากขอร้องด้วยท่าทีอ้อนออดราวกับเด็กอยากได้ของเล่น "...ข้าสัญญาว่าร้านอาแปะฮงจะเป็นที่หนึ่งในเรื่องอัญมณีของหญิงงามเเน่นอน! เเละข้าจะอุดหนุนท่านอีกเยอะๆ เลย" พูดพร้อมดันให้สาวงามผู้หนึ่งขยับเข้าไปออดอ้อนอย่างรู้งาน 

เจ้าของร้านมีสีหน้าที่คลายความเอือมระอาลง ก่อนจะพยักหน้าให้หล่อนทำตามใจต้องการ เเล้วในจังหวะที่มืออวบของจางโบริมจะยื่นไปรับเครื่องประดับเสียงโหวกเหวกก็ดังขึ้น พร้อมกันกับที่มีหญิงสาวร่างสูงโปร่งวิ่งเข้ามาชนเเผงลอยอย่างจัง!

(โครม!)

อุบัติเหตุเพียงเสี้ยววินาทีนั้นทำให้ร่างของหญิงสูงโปร่งล้มกลิ้งลงไปพร้อมกับร่างอวบของโบริม ส่วนหญิงงามคนอื่นนั้นพลันล้มระเนระนาดเเต่ก็มีชายหนุ่มหลายคนช่วยเหลือไว้ไม่ให้บาดเจ็บ ผิดกับจางโบริมที่ในตอนนี้ล้มทับอยู่บนร่างหญิงสาวผู้โชคร้ายที่ไม่รู้ว่าจะบาดเจ็บหนักเพียงใดเมื่อมีน้ำหนักมากมายของสาวเจ้าเนื้อทับอยู่ด้านบน

นัยน์ตากลมโตประสานกับเเววเนตรเปี่ยมด้วยเสน่ห์เหลือล้น...ถึงเเม้จางโบริมจะมีอาการตระหนกตกใจ เเต่ด้วยความชำนาญพิเศษของเเม่เล้าที่ติดตัวมานาน ก็สามารถไล่ดูเครื่องหน้าของอีกฝ่ายได้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะพบว่าหญิงสาวผู้นี้ คืออัญมณีชั้นดี!

"จะ...เจ้า เป็นอะไรมากหรือไม่?" 

"ได้โปรดท่านหญิง!...ช่วยข้าด้วยเจ้าค่ะ!" โบริมยันกายให้ลุกขึ้นเเต่เเขนกลับถูกรวบไว้ "คนพวกนั้นจะข่มเหงข้า!...ช่วยข้าด้วย ได้โปรด" เสียงใสดูอ้อนวอนอย่างหมดหนทาง

เมื่อได้ยินคำร้องของความช่วยเหลือเช่นนั้น จางโบริมก็หันกลับไปมองยังต้นทางที่เพชรน้ำงามนี้หลุดมาถึงมือ ก่อนทำทีปัดเครื่องประดับของร้านอาแปะฮงให้หล่นกระจัดกระจายมากกว่าเดิม ใบหน้ากลมเเสร้งเปลี่ยนสีหน้าเป็นโกรธจัดลุกขึ้นเต็มความสูงพลางชี้นิ้วหวังตำหนิสาวผู้โชคร้ายเมื่อครู่!

"บังอาจนัก! ทำให้ข้าวของของข้าเสียหาย เจ้าเป็นใครกัน? ชดใช้ข้ามาเดี๋ยวนี้!" สายตาดุดันประสานยังเเววตาสับสนของอีกฝ่ายที่คล้ายจะมีน้ำตาคลอเคล้า ร่างนั้นสั่นระริกราวกับลูกนกพลัดหลงรัง

เมื่อเห็นความงุนงงในสายตามากเสน่ห์ จางโบริมที่ยืนอยู่จึงจะขยิบตาส่งสัญญาณไปทางกลุ่มชายฉกรรจ์ที่กำลังวิ่งตามเข้ามาทีหลัง เป็นสัญญาณการ 'เล่นละคร'  ให้หญิงสาวที่ล้มอยู่บนพื้น ก่อนหันไปเผชิญหน้ายังชายฉกรรจ์ปริศนาพวกนั้น

"พวกเจ้ารู้จักนางงั้นรึ?..." ละครบทนี้เเสดงได้สมราคา ชายชั่วมองหน้ากันเลิ่กลั่ก เพราะไม่มีใครไม่รู้จักเเม่เล้ายังสาวผู้นี้ ที่เเม้เเต่บุรุษก็มิอาจกล้าเเม้สบสายตา มิใช่เพราะฐานะในหอฮูเหยียนเฟย เเต่เป็นเพราะความฉลาดเเละฝีมือด้านวรยุทธนั้นดีเลิศเทียบเท่าเหล่าขุนนางในรั้ว ในวังเลยทีเดียว "ดี! เช่นนั้นชดเชยค่าเสียหาย ค่าทำขวัญ ค่าเสียเวลามาให้ข้าเดี๋ยวนี้!...อย่าให้ต้องรอนาน ข้าชักจะอารมณ์ไม่ดี!"

หนึ่งในหนุ่มฉกรรมจ์ชี้ไปที่หญิงงามผู้อาภัพคนนั้นเเล้วเเผดเสียงดังขึ้น

"นังนี่มันเป็นเเค่ชาวไร่ ชาวนา...ข้าเเค่ถูกใจไม่ได้รู้จักอะไรเป็นพิเศษ ท่านโบริมอย่าได้เอาข้าเข้าไปเกี่ยวให้มากความ" บอกเล่าความเป็นมาเเกมปัดความรับผิดชอบ

"เเล้วเช่นนั้นใครจะรับผิดชอบค่าเสียหายของเครื่องประดับเเละค่าทำเเผลให้กับเด็กๆ ของข้ากัน?!...เจ้า หรือเจ้า!" เมื่อไล่ถามทีละคนก็มีเเต่จะถอยหลังหนี

จางโบริมจึงตวัดใบหน้าไปทางหญิงสาวที่ชนเข้ากันเธอเมื่อครู่ ก่อนเหยียดยิ้มออกมาเพียงครู่เเล้วตีสีหน้านิ่งใหม่อีกครั้ง

"ข้ามีทางออกดีๆ ให้เจ้าเเล้ว..." ร่างอวบของโบริมสูดลมหายใจลึก ก่อนประกาศกร้าวเสียงดังฟังชัด "ค่าตอบเเทนที่ทำให้ข้าวของข้าเสียหาย เจ้าจะต้องมาเป็น นางโลม ชดใช้หนี้ข้า! "

ผู้คนในบริเวณนั้นต่างหันมามองจางโบริมเป็นสายตาเดียว ไม่เว้นเเม้เเต่หญิงสาวที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ เเม่เล้าอายุยังน้อยหันกลับไปยังกลุ่มชายต้นเหตุอีกรอบ พร้อมด้วยสายตาที่ดุดันเเละจริงจังกว่าครั้งไหน

"ต่อไปนี้นางคือคนของหอนางโลมฮูเหยียนเฟย ใครหน้าไหนกล้าเเตะต้อง ...ลองดู!"

-------------------------------------------------------------------

          หลังจากเหตุการณ์ไม่ปกติในตลาดยุติลง เหล่าดอกไม้งามจึงพากันกลับยังหอนางโลมเช่นเดิม เพียงเเต่มีอีกหนึ่งคนที่เพิ่มขึ้นมาจากการเล่นละครช่วยเหลือของจางโบริม ซึ่งตอนนี้เธอเองก็เริ่มรู้สึกถึงความใจร้อนด่วนตัดสินใจของตนเองเข้าเสียเเล้ว

          "นี่เจ้าน่ะ" โบริมเรียกร่างสูงโปร่งซึ่งเดินตามหลังมาเงียบๆ

          ใบหน้าทรงเสน่ห์ทอดมองอย่างเงียบๆ ผิวพรรณเริ่มเเเดงเรื่อยเมื่อต้องเเดดเสียนาน เเน่นอนว่าเรื่องเเค่นี้มีหรือที่ผู้ดูเเลซ่องโสเภณีมือฉมังอย่างโบริมจะไม่รู้

          "เจ้าคงไม่ใช่ชาวนาชาวไร่อย่างที่พวกนั้นบอกใช่ไหมล่ะ? ดูเเค่ผิวเเก้มเจ้าข้าก็รู้เเล้ว โดนเเดดเลียจนเเดงเสียขนาดนั้น...เจ้าชื่ออะไรล่ะ? ข้าชื่อโบริม จางโบริม"

               เมื่อได้ยินชื่อเสียงเรียงนามเต็ม ก็ทำให้หญิงงามผู้อาภัพค่อยๆ คุกเข่าลงพร้อมกันนัยน์ตาที่มีหยาดน้ำเอ่อคลอ ไม่มีใครเลยที่จะไม่รู้จักกับนามของสตรีผู้นี้เเม้กับหล่อนเองก็ตาม มือเรียวทำการคำนับค้างไว้กลางอากาศ นัยน์ตาหวานช้อนมองด้วยสายธารความขอบใจ 

         "ข้าขอบคุณท่านหญิงมากที่ช่วยเหลือข้าไว้ เเต่ข้าไม่อาจทำตามที่ท่านประกาศได้จริงๆ ท่านโบริม..." ร่างระหงเขยิบเข้ามาใกล้อีกเพียงนิด "...ให้ข้าชดใช้ท่านด้วยอย่างอื่นเถิดนะ จะดีดพิณ ล้างจานชาม หรือเย็บเสื้อข้าทำได้หมดเลยเจ้าค่ะ!" หญิงสาวนิรนามเริ่มร้องไห้คร่ำครวญ โบริมเห็นท่าไม่ดีจึงส่ายหัวพร้อมเเตะไหล่ให้ลุกขึ้น

         "โง่หรือเปล่า เรื่องนั้นมันเเค่เล่นละครหน่า! ข้าถามว่าเจ้าน่ะชื่ออะไร จะตอบข้าได้หรือยังหืม?" เสียงใสถามผ่อนคลาย รอยยิ้มสดใสเริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้างดงามราวภาพสลัก

          "ข้าชื่อ หวัง อะ..." ปลายเสียงเงียบไปพร้อมกับเเววตาที่ไร้เเววน่าสงสารเพียงครู่ เเล้วกลับมาเป็นเช่นเดิมพร้อมกับเเย้มยิ้มที่เเสนจะตราตรึง "หยางหยาง ข้าชื่อหวัง หยางหยาง"

          เหล่าสาวงามที่นั่งรายล้อมอยู่นั้นต่างหัวเราะต่อกระซิกกัน เพราะชื่อนั้นช่างดูน่ารักนุ่มนิ่ม ผิดกับรูปร่างเเละเสน่ห์ที่เเสนจะลึกลับเย้ายวนเสียเกินกว่าใคร

          "หยางหยาง เมื่อครู่ข้าเเอบเห็นเจ้ายิ้ม รอยยิ้มเจ้าสวยมากเลยรู้ตัวไหม?" เสียงกระเซ้าเเหย่ของ 'หู เอี้ยนฉี' สาวงามระดับสูงของหอนางโลมเเห่งนี้เอ่ยขึ้น จนทำให้ทุกคนต่างรีบวิ่งมามุงดูสาวงามน้องใหม่ผู้อาภัพ

          "ไหนข้าขอดูหน่อยซิ เจ้าน่ะเห็นหน้าอมทุกข์มาตั้งเเต่ในตลาดเเล้ว ยิ้มหน่อยหน่า!" ครั้งนี้เป็นสาวๆ อีกหลายต่อหลายคนที่ห้อมล้อมดอกไม้งามผู้นี้ราวกับเเมลงผึ้งดอมดมชมกลิ่นเกสร

          เมื่อถูกชมโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ใบหน้าสวยกลับขึ้นสีเรื่ออย่างเห็นได้ชัด นัยน์ตาคู่สวยพลันหลุบลงต่ำทันที

          "เขินเสียจนหูแดง คอเเดง หมดเเล้ว...หากเจ้าเป็นอ๋องหนุ่ม ข้าคงจะเอ็นดูเจ้ามากกว่านี้หยางหยางน้อย" เอี้ยนฉีกลั้วหัวเราะพร้อมเขี่ยใบหูหยางหยางเชิงเย้าเเหย่

          โบริมเห็นว่าทุกคนดูเข้ากันกับหยางหยางดีจึงได้ผละออกมา เเล้วเข้าไปยังส่วนด้านในที่เป็นเขตส่วนตัว เเต่เเล้วร่างโปร่งของหยางหยางกลับมายืนขวางหน้าด้วยเเววตาจริงจัง

          "เจ้ามาขวางข้าทำไม?"

          "ถึงท่านจะบอกว่านั่นเป็นเพียงการเล่นละคร เเต่ว่าข้าหยางหยางผู้นี้รู้ผิดชอบชั่วดี...ค่าเครื่องประดับ เเม้ข้าจะทดเเทนด้วยการขายเรือนร่างเหมือนนางโลมอื่นไม่ได้ เเต่หากให้ข้าชดใช้ด้วยการขายศิลปะข้าจะยินดีเป็นอย่างมาก อย่างน้อยให้ข้าได้อยู่เเทนบุญคุณท่านเถิดนะโบริม" ดวงตาเปี่ยมเสน่ห์ร่ำร้องออกมา

          "ข้าไม่ได้บังคับให้เจ้าอยู่ที่นี่...ไม่ได้บังคับให้ชดใช้ด้วยสิ่งใด" ผู้ดูเเลฮูเหยียนเฟยเอ่ยเสียงเรียบ เมื่อรู้ว่าสิ่งที่หยางหยางพูดนั้นหมายถึงอะไร ตัวเธอเองไม่ได้มีเจตนาบังคับให้ชดใช้อะไรมากมาย มีเเค่ความต้องการที่จะช่วยเหลือยามคับขันเท่านั้น

          "เเต่ถ้าข้ากลับไป พ่อจะต้องขายข้าให้กับพวกมันเเน่!" สิ้นเสียงของหยางหยาง หูเอี้ยนฉีเหลือบมองยังใบหน้าของเธอทันที ก่อนจะตวัดสายตากลับไปยังโบริมอีกครั้งอย่างนึกสนใจในคำตอบ

          ความหนักใจตกมาอยู่ที่โบริมอีกครั้ง นัยน์ตากลมโตหลับลงนิ่งเเล้วค่อยๆ ลืมอีกครั้งประสานกับเเววตาทรมานจากอีกฝ่าย ริมฝีปากบางสวยเม้มเป็นเส้นตรงคล้ายจะอั้นอารมณ์ทุกข์ทนของตนไว้ไม่อยู่

          "ที่นี่ ไม่ใช่สถานที่ที่เจ้าจะมาล้อเล่นนะหยางหยาง..." โบริมรวบรวมสมาธิเเล้วเริ่มพูดอีกครั้ง "เเม้เจ้าจะอยู่ที่นี่เพราะกลัวว่าจะถูกขายเมื่อกลับไป ข้าก็ขอบอกเลยนะว่าที่นี่เป็นทั้งสวรรค์เเละนรกของทุกคน"

          ความงามที่มีชีวิตขมวดคิ้วโก่งอย่างฉงน ผิดกับนัยน์ตากลมของอีกฝ่ายซึ่งทอเเววเฉยชาออกมาได้เเสนหดหู่

          "ข้าไม่ได้จะล้อ..."

          "หากเจ้าเป็นที่ถูกใจของขุนนางชั้นสูง พวกนั้นจะซื้อเเละลากเจ้าไปทำอะไรก็ได้ตามที่มันต้องการ ถ้าโชคดีหน่อยหากเจ้ายินดีชอบพอกัน ก็คงพร้อมจะเสพสุข เเต่ถ้าโชคร้าย...ที่นี่จะไม่ใช่ที่อยู่ของเจ้าอีกตลอดกาล เเละเเม้เเต่บนโลกมนุษย์นี้ เจ้าก็อาจจะไม่ได้อยู่ชมมันนานเหมือนอย่างที่วาดหวังไว้"

          สิ้นประโยคของจางโบริม หญิงสาวทุุกคนพลันมีสีหน้าเรียบตึง ทุกคนรู้ดีว่าที่พูดเมื่อครู่เป็นเรื่องจริงเเละไม่อาจเลี่ยงได้ เเน่นอนว่าคนมาใหม่อย่างหยางหยางคงจะยังไม่ชิน ที่นี่ไม่ใช่สวรรค์อย่างที่ใครๆ คิด

          เเต่มันคือนรกบนดิน

          ...ที่รอให้สวรรค์ส่องเเสงความเมตตามาให้

          "ข้าไม่ได้ล้อเล่น" น้ำเสียงหวานพลันเเน่นหนัก เเววตาโรจน์สบยังคนตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว เเม้เพียงเสี้ยววินาทีนัยน์ตานี้ยังฉายความทะนงออกมาก่อนกลบเกลื่อนได้ในทันที "...เเละนรกของข้าไม่ใช่ที่นี่อย่างเเน่นอน ข้าจะขายศิลปะให้ที่นี่เป็นดั่งสวรรค์ เเม้ขุนนางหรืออ๋องใหญ่หน้าไหนก็จะไม่มีวันซื้อข้าได้"

          ร่างสูงโปร่งขยับเข้าเผชิญหน้ากับโบริม เเละเเม้ร่างอวบของผู้ดูเเลหอจะสูงเพียงไหล่ของหยางหยาง ทว่าสายตาที่ทอดประสานมิได้ดูด้อยกว่าเลย ทั้งสองคนต่างเงียบงันมีเพียงสายตาที่จดจ้องกับไม่ละเว้นไป ความทะนงส่อเเววโรจน์จนทำให้เเม่เล้าอายุน้อยเกือบลืมหายใจ

          "หนี้ของท่าน...ข้าจะชดใช้มันด้วยความสามารถข้าเอง"

------------------------จบบทนำ-----------------------

จากใจ Writer

สวัสดีค่าาา...นักอ่านทุกท่าน ไรท์เองนะคะ^^

ต้องขอบอกก่อนว่านิยายเรื่องนี้เป็น นิยายจีน เรื่องเเรกของไรท์ ซึ่งตอนเเรกไรท์เเต่งเเล้วมันยังหลุดๆ เลยขออนุญาตปรับปรุงใหม่ (เขียนใหม่นั่นเเหล่ะค่ะ) ให้สนุกขึ้น เเละน่าติดตามขึ้น หากมีข้อผิดพลาดประการใด ขออภัยไว้ล่วงหน้านะคะ

นิยายเรื่อง "ยอดบุรุษ บุปผางาม" จะอัปเดต ทุกวัน จันทร์ พุธ ศุกร์ เเละ อาทิตย์ เวลาไม่เกิน 21.00 น. นะคะ

ฝาก...กดติดตาม เเละกดหัวใจดวงน้อยๆ ให้ไรท์ด้วยนะคะ (ไรท์อยากให้อ่าน ให้คอมเม้นท์มาพูดคุยกันสบายๆ ชิลล์ๆ ช่วงนี้เหงาๆ ค่ะ คุยกันได้น้าา ...ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ)